Οι λεπτομέρειες που μετράνε...

Με ξύπνησε ένας δυνατός θόρυβος χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω την πηγή του. Κοίταξα δίπλα μου το ρολόι: 3:50. Σηκώθηκα με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και άνοιξα σιγά -σιγά το συρτάρι του κομοδίνου δίπλα μου. Πήρα το ένα από τα δύο μαχαίρια στο δεξί μου χέρι και το κινητό στο αριστερό μου. Προχώρησα στο ημίφως του διαδρόμου (αφήνω πάντα το φως του μπάνιου ανοικτό) προς την κεντρική είσοδο, κρατώντας το μαχαίρι μου σφικτά στο ύψος του στήθους μου. Φτάνωντας κοντά στην πόρτα το σκοτάδι ήταν πήχτρα και δεν έβλεπα τίποτα. Δεν ανάσαινα, προσπαθούσα να ακούσω το παραμικρό. Τίποτα. Είχα παγώσει στη σκέψη ότι αν είχε μπεί κάποιος δεν ήξερα τι θα αντιμετώπιζα. Όλες μου οι στρατηγικές είχαν πάει περίπατο.... Εκτός από το μαχαίρι μου, πάλι καλά. Δε ξέρω πόση ώρα πέρασε, όχι λιγότερο από πέντε λεπτά, όχι περισσότερο από 15. Ακόμα τίποτα. Αποφάσισα να δράσω. Γύρισα πίσω προς το μέρος του πρώτου υπνοδωματίου των παιδιών περπατώντας αργά πλάγια με την πλάτη στον τοίχο. Ξαφνικά ένοιωσα κάτι μυτερό να καρφώνεται στην πατούσα μου. Βόγγηξα ενστικτωδώς πνιχτά και σήκωσα το πόδι μου. Κουτσαίνοντας πήγα προς το διακόπτη και άνοιξα το φώς του διαδρόμου. Ένα παρατημένο Lego ήταν αρκετό για να με αιφνιδιάσει και σχεδόν να με θέσει εκτός μάχης. Αν πράγματι είχε μπει κάποιος θα ήμουν πρόβατο για σφάξιμο.
Συμπέρασμα: Εξασκήσου, προετοιμάσου, δοκίμασε. Ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να σου τύχει. Στη προκειμένη περίπτωση θα ήμουν καλύτερα προετοιμασμένος αν είχα φροντίσει να έχω δίπλα στο κρεββάτι μου ένα ζευγάρι παντόφλες.
Αυτά....